Nic co ludzkie w Łaźni Nowej

Trzech reżyserów opowiada trzy odmienne historie z trzech różnych perspektyw. Tak w skrócie można opisać spektakl „Nic co ludzkie”, zainspirowany m.in. głośną książką Grossa „Strach.”

Pomysł stworzenia spektaklu zrodził się w wyniku rozmów trzech reżyserów po przeczytaniu najnowszej książki Grossa, z którym spotkali się na warsztatach Laboratorium Dramatu w podlubelskim Nasutowie. Dodatkową inspiracją była też książka „Sąsiedzi” Grossa i „My z Jedwabnego” Anny Bikont.

Młodzi artyści postanowili poruszyć kontrowersyjny temat antysemityzmu w Polsce, ale sami niczego nie oceniają. Starają się raczej zadawać pytania, na które każdy sam powinien dać sobie odpowiedź.

Joanna Derkaczew w Gazecie Wyborczej napisała: „W dniu gdy do księgarń trafiła głośna książka Jana T. Grossa „Strach”, sprawą skomplikowanych stosunków polsko – żydowskich zajęli się młodzi artyści, założyciele lubelskiej sceny prapremier InVitro(…). Czy wnuki także chcą oskarżać? A może wybaczać? A może wolą po prostu wiedzieć i samych siebie sprawdzać w obliczu tej wiedzy? „Nic co ludzkie” to spektakl o przytłaczającym dziedzictwie emocjonalnym i moralnym.”

Spektakl podzielony jest na trzy części, a każdą z nich wyreżyserował inny artysta.

Paweł Passini przedstawia historię młodej dziewczyny, wokół której rodzi się plotka, że jest żydówką. Ciekawe jest to, jaki wpływ ma owa wiadomość na relacje bohaterki z jej otoczeniem.

Piotr Ratajczak w swej opowieści pokazuje płynną granicę między tym, kiedy człowiek jest świadkiem, a kiedy już uczestnikiem wydrzeń.

Łukasz Witt – Michałowski natomiast przedstawia spotkanie byłej więźniarki i sadystycznej esesmanki z Auschwitz już po wojnie i stawia jakże trafne pytanie: kiedy człowiek przemienia się z ofiary w kata? A może w każdym tkwi coś obu stron?