Wygrać z samym sobą

10 kwietnia w Muzeum Sztuki i Techniki Japońskiej Manggha odbył się niezwykły pokaz japońskich sztuk walki, w tym m.in. iajutsu, karate i naginatajutsu. Ku wielkiemu zaskoczeniu organizatorów pokaz przyciągnął uwagę tak wielu osób, że sala po prostu „pękała w szwach”.

Najważniejszymi postaciami tego wieczoru byli oczywiście goście z Japonii. Pierwszy z nich to Komei Sekiguchi sensei (mistrz) - przewodniczący Międzynarodowego Stowarzyszenia Iaido i Japońskiego Stowarzyszenia Sztuk Walki, znawca m.in. karate, kendo, kobudo i yawara (krótki kij).

Drugim gościem była odwiedzająca od ośmiu lat Polskę Nobuko Shimizi sensei - mistrzyni we władaniu japońską halabardą naginata (na zdjęciu), będącą nieodłączną bronią mnichów z gór i walczących kobiet. Mistrzom towarzyszyli uczniowie z prowadzonych przez nich szkół sztuk walki.

Jak zaznaczył asystent shibucho Jakub Kopczyk – Goście to Mistrzowie (Soke) we własnych szkołach, nikt nad nimi wyżej nie stoi i jako jedyni japońscy mistrzowie od tak dawna (Sekiguchi sensei prawie od 20 lat), tak często i ostatnimi czasy tak regularnie, przyjeżdżają z Japonii do Polski.

Zanim jednak zgromadzona publiczność mogła nacieszyć swoje oczy popisami gospodarzy, mistrzowie z pasją opowiadali o prowadzonych na całym świecie szkołach. Podkreślali jak ważne jest dla nich kontynuowanie tradycji oraz szerzenie ideałów i kultury przodków. Mistrz Komei Sekiguchi zwrócił uwagę słuchaczy na sens walki, która nie jest tak naprawdę walką z wrogiem, a walką z samym sobą.

– Nasz przeciwnik jest lustrzanym odbiciem nas samych, a nauka sztuki pojedynku to ciągłe poszukiwanie swojej własnej drogi. Stąd mottem życiowym mentora jest domena kobudo brzmiąca: „Wygrać z samym sobą”. Po wstępie, który ku niezadowoleniu części widowni trwał blisko godzinę, rozpoczęło się wręcz magiczne dla każdego laika show.

Na publiczności olbrzymie wrażenie zrobiła Nobuko Shimizu, która nie tylko z niezwykłą gracją, precyzją i skupieniem pokazała sztukę władania halabardą naginata (przypominającą miecz ostrze, osadzone na 2-metrowym drzewcu), ale również zadziwiła wszystkich przepiękną i wzruszającą pieśnią. Później scena Muzeum wypełniała się raz po raz bambusowymi kijami, mieczami, niezwykłymi, barwnymi strojami i ku uciesze najmłodszych głośnymi, czasem śmiesznie brzmiącymi okrzykami, które sprawiały wrażenie płynących z samego wnętrza walczących.

Duże brawa należą się uczniom, którzy pod czujnym okiem nauczycieli z powagą i pasją pokazali nabyte dotąd umiejętności. Wrażenia w ten czwartkowy wieczór były tak niezwykłe, że z pewnością niejeden z widzów zapragnął, choćby przez chwilkę, stać się uczniem mistrzów z kraju kwitnącej wiśni.

Sylwia Stodulska
(sylwia.stodulska@dlastudenta.pl )

---