Tylko szczęście jest prawdziwym życiem...

Wystawa poświęcona peotce - Zuzannie Ginczance na Festiwalu Miłosza.

Jej poezję cenili Skamandryci i Witold Gombrowicz, a swoim talentem, niezwykłą osobowością i urodą podbiła serca warszawskiej bohemy. Utwory Zuzanny Ginczanki (Zuzanna Polina Gincburg), polskiej poetki żydowskiego pochodzenia, są pełne niezwykłej dojrzałości, zarówno warsztatowej, jak i egzystencjalnej. Jej postać, długo zapomniana, staje się dzisiaj źródłem fascynujących inspiracji dla artystów, poetów i badaczy – o czym już niedługo przekonają się uczestnicy Festiwalu Miłosza i Festiwalu Kultury Żydowskiej w Krakowie.

Niezwykła postać i twórczość Zuzanny Ginczanki zostanie zaprezentowana poprzez archiwalia z kolekcji Muzeum Literatury im. Adama Mickiewicza w Warszawie. Zwiedzający będą mieli okazję zobaczyć rękopisy i fotografie z prywatnego albumu Ginczanki, jak również dzieła sztuki współczesnej, które w metaforyczny sposób będą odnosić się zarówno do jej życia, jak i poezji.

Ten ambitny projekt artystyczny oddaje niezwykłość życia jednej z bardziej utalentowanych, a jednocześnie niedocenionych kobiet tworzących w dwudziestoleciu międzywojennym. Dorastała na Wołyniu, w kulturowym tyglu – gdzie obok siebie żyli
Polacy, Ukraińcy, Rosjanie i Żydzi. Gdy przyjechała do stolicy w 1935 roku, wzbudziła powszechny zachwyt, zarówno dzięki talentowi, jak i niezwykłej urodzie. Była poetką, felietonistką i tłumaczką. Publikowała w „Szpilkach”, „Wiadomościach
Literackich”, „Skamandrze”, „Nowych Widnokręgach” i „Almanachu Literackim”. W 1936 roku, w wieku 19 lat wydała debiutancki tomik – O centaurach. Jej wiersze przenika zmysłowość, erotyka i satyra, ale stopniowo do głosu dochodził w nich także strach przed wojną, ostrzeżenie przed antysemityzmem.

Biografia Ginczanki jest głęboko naznaczona tragicznymi wojennymi przeżyciami. Już we wrześniu 1939 roku musiała uciekać do Lwowa. Gdy została zadenuncjowana przez gospodynię domu, w którym mieszkała, cudem uszła z życiem. Jej nazwisko poetka uwieczniła w wierszu "[***] (Non omnis moriar)" – ironicznym, gorzkim świadectwie czasów wojny. W 1942 roku Ginczanka wyjechała do Krakowa i ukrywała się dzięki sfałszowanym dokumentom w Swoszowicach. Zdradzona przez wygląd, uciekła do Krakowa, gdzie w 1944 roku w domu przy ul. Mikołajskiej aresztowało ją gestapo. Została
rozstrzelana.

Wystawa Zuzanna Ginczanka.. "Tylko szczęście jest prawdziwym życiem" w krakowskim Muzeum Historii Fotografii będzie próbą wydobycia śladów jej myśli i sztuki w zestawieniu ze współczesnością. Autorzy pokazują, jak głęboko postać Ginczanki
oddziałała na artystów następnych pokoleń, nawet jeśli pozostała ukryta dla szerszej publiczności. Teraz uczestnicy Festiwalu Miłosza będą mieli okazję odsłonić doświadczyć niezwykłego dialogu z poetką w przestrzeni sztuki. Co wyniknie z tego spotkania?

Artyści, których dzieła pokazane zostaną na wystawie: Bogusław Bachorczyk, Stanisława Celińska, Hubert Czerepok, Alex Czetwertyński, Renata Dancewicz, Marta Deskur, Zuzanna Ginczanka, Maja Gordon, Aneta Grzeszykowska, Dominik Jałowiński, Ninel Kameraz Kos, Eryk Lipiński, Anna Orlikowska, Krystyna Piotrowska, Mikill Skugga, Slavs and Tatars, Maria Stauber, Aleksandra Waliszewska.