Szklane paciorki.Gra.Rozpoznanie.

„Gra szklanych paciorków”, wielka powieść Hermanna Hessego – od niej wszystko się zaczęło. Zawarte w niej pytania, myśli, światy stały się punktem wyjścia do artystycznych poszukiwań, do aktorskich i muzycznych improwizacji. To z nich powstał autorski scenariusz Przemysława Pilarskiego, to wtedy zrodziła się muzyka Karola Nepelskiego – czyli dwa główne filary reżyserowanego przez Małgorzatę Warsicką spektaklu. Punktem wyjścia na poziomie muzycznym i przedstawieniowym jest fuga. Kompozytor Karol Nepelski tworząc muzykę do spektaklu nawiązuje do ostatniej napisanej przez Bacha fugi z Die Kunst der fuge. Polifonicznie jest też przedstawiony sen głównego bohatera, Józefa Knechta, który jest śniony przez wszystkie występujące w spektaklu postaci i zapisany na czytniku fal EEG – urządzeniu przepisującym nasze fale mózgowe na muzykę i służącym do wchodzenia w medytację. Obok tego ultranowoczesnego urządzenia, które „komponuje” muzykę naszego mózgu i rejestruje nasze emocje wysłuchamy także brzmień instrumentów dawnych, guqina - najstarszego chińskiego instrumentu strunowego znanego od ponad 3000 lat, bębnów hinduskich i innych instrumentów perkusyjnych.

Twórcy, a więc także scenograf Marcin Chlanda, kostiumografka Edyta Jermacz i choreografka Anna Nowicka stworzyli wraz z aktorami własną, wielopoziomową grę, w którą zagrają z widzami spektaklu.
„Szklane paciorki.Gra.Rozpoznanie” to rzecz o tym, czy próbując przetrwać, można odmówić zaangażowania, odciąć się. Oraz o tym, że chcąc coś przeżyć, można przepaść. Ale też o tym, że po dotarciu do centrum wszystkiego, co było, i wszystkiego, co będzie, nie sposób już nigdy więcej mówić o zupełnej śmierci. Hesse pisał swoją „Grę” w okresie szalejącego po Niemczech i Europie nazizmu. Hesse pisał swoją „Grę” w neutralnej Szwajcarii. A my – możemy/powinniśmy dokądś uciec?
„Nadchodzą czasy krytyczne, wszędzie odczuć można ich zapowiedź. Świat znów, raz jeszcze, pragnie przesunąć swój punkt ciężkości. Fala ta już nadbiega, a kiedyś nas pochłonie.”