Pływalnia

"Ten tekst prowokuje do ryzykownego doświadczenia. Niczego nie osądza, nic nie udowadnia. Świadomość konsekwencji zawikłanych dróg bohaterów, wrażliwość etyczna zdają się być w uśpieniu. Inercyjny dialog, monologi lunatykujących mózgów...

Żeby kogoś poznać, musisz wejść w jego perspektywę. Musisz z nim współdziałać. Takie aktorskie doświadczenie prowokuje tekst Larsa Noréna. Nie ma w nim zewnętrznej perspektywy, przyśpieszonej diagnozy kogoś mądrzejszego, zabłąkani na śmietniku społeczeństwa i jego kultury bohaterzy są pozostawieni sobie - wszystko toczy się z największym mozołem i nie wiemy, czy jest to parcie do samodestrukcji, czy do zrozumienia i majaczącego na obrzeżach zrozumienia ratunku.

Poza tym przy lekturze, przy próbie zatopienia się w labirynty dialogów narasta wrażenie uporczywego adresowania, prowokowania kogoś spoza aktualnych relacji. KOGOŚ NIEOBECNEGO, KOGOŚ, KTO NAS OPUŚCIŁ...

Przyjmijmy na chwilę, że grupa osieroconych przez społeczeństwo zbierająca się w opuszczonej pływalni zgodziła się na obecność widzów w zainicjowanym przez KOGOŚ performatywnym socjo-eksperymencie.

- Czemu nie, nie będziemy się tym przejmować, nie będziemy nic grać dla was, nic pokazywać. Mamy swoje życie. Wasza OBCOŚĆ, wasz DYSTANS  może do czegoś nas sprowokuje..."

Krystian Lupa - reżyser