Ferdydurke

"Traktujemy rzeczywistość przedstawioną „Ferdydurke” jako pole walki. Scenariusz „Ferdydurke” jest serią pojedynków, w których postaci (tkwiące w sieci wzajemnych powiązań i spojrzeń, uwikłane w zbiorowość), walczą o kształt ja i o autentyczny głos.„Praca nad wydobyciem kształtu nie zostanie nigdy zakończona, bo ja według Gombrowicza jest czymś, co wciąż się formuje w starciu z rzeczywistością i innymi ludźmi, nigdy nie osiąga postaci ostatecznej.”

Dalej za Jerzym Jarzębskim: „W czym może się przydać Gombrowicz? Przede wszystkim ustawia nam głos. Zamiast mamrotać coś nieśmiało w obliczu skumulowanej wiedzy wszystkich wieków, odzyskujemy dzięki niemu niezbędną bezceremonialność, bez której nie odważylibyśmy się mówić głośno i w swoim imieniu.”

„Musimy więc być zawsze blisko tego, co nazywamy Niedojrzałością, to znaczy tego wszystkiego, co jeszcze nie uformowane, płynne, nie ujęte w reguły. Niedojrzałości trzeba szukać znów – w sobie, w tym, czego się wyznać wstydzimy, bo zbyt głupie, zbyt prywatne, zbyt niezgodne z tym, co narzuca zbiorowość.”

Inscenizując Ferdydurke rezygnujemy z anegdoty. Podejmujemy próbę przełożenia strategii narracyjnej pisarza na rzeczywistość sceny. W pracy z aktorami – oznacza to przede wszystkim „czujne rozpoznanie tego, co nieautentyczne, co łatwe, co odruchowe” (Jarzębski).

Mikołaj Grabowski wystawiając „Dzienniki” („Poniedziałek Ja. Wtorek Ja. Środa Ja. Czwartek Ja.), rozpisał otwierające je wyznanie na czterech aktorów, tworząc dynamiczne, konstruujące się tutaj i teraz ja, rozpięte miedzy „jestem taki” a – „chcę być taki”. Idziemy tym właśnie tropem.