Audiencja III, czyli Raj Eskimosów

Audiencja III

Spektakl składa się z krótkich, dowcipnych scen, w których kontakt między mężczyzną, a kobietą rozgrywa się na różnych płaszczyznach. Każda scena ma odrębny temat, ale wszystkie są pełne humoru, prawd życiowych, filozofii. Błyskotliwie zmieniają się grane przez aktorów postaci. Fantastyczna improwizacja aktorska w wykonaniu Katarzyny Michalskiej i Marcela Wiercichowskiego gwarantuje teatralną przygodę. Dodatkową atrakcją są improwizacje muzyczne (aktorzy są z wykształcenia również muzykami, sami skomponowali i wykonują muzykę w spektaklu).

Sam Bogusław Schaeffer tak mówił o spektaklu: Audiencja III czyli Raj Eskimosów” ma formę aberracyjną. Zaczyna się od wykładu o muzyce, ale wykładowca jest tylko człowiekiem, ma swoje problemy, pasje, kompleksy, zamiłowania i ulubione tematy. Jego partnerka – ma również swoje problemy. Oboje są sobie niekiedy bliscy (w jednej ze scen łączy ich miłość), innym razem są wobec siebie obojętni, jeszcze innym razem powstaje między nimi antagonizm duchowy, intelektualny, antagonizm postaw, estetyki życia, sposobu ujmowania i interpretowania jego zjawisk. Charakterystyczne jest zwielokrotnienie obu osobowości, ON ( choć zakrojony jest niebogato ), ani ONA nie da się sprowadzić do jakiegoś typu psychicznego.

Reżyseria

Bogusław Semiotuk

Muzyka

Katarzyna Michalska

Marcel Wiercichowski

Obsada:

Katarzyna Michalska

Marcel Wiercichowski

„(…) Spektakl jest niezwykle miłym i ciepłym dziełem. (…) Energia i entuzjazm z jaką aktorzy podchodzą do spektaklu stopniowo przechodzi na widownię, niezwykle chętnie uczestniczącą w przedstawieniu”

Justyna Stasiowska, Dziennik Teatralny

Każda kolejna scena niesie ze sobą ogromny pokład absurdalnego humoru, opartego zawsze w jakimś stopniu na stosunkach między kobietą a mężczyzną. Często wyśmiewane są stereotypowe, ludzkie zachowania i to w sposób bardzo bezpośredni. Niejednokrotnie zdarzają się sytuacje tak głupie, że aż śmieszne, wprowadzone z pełną premedytacją i cynizmem. (…) Ta sztuka ma rozśmieszać do łez i jak mało której jej to wychodzi”.

Michał Myrek, „Absurdalnie śmiesznie”, Dziennik Teatralny Kraków