Dresch Mihály Quartet

Mihaly Dresch uzyskał status ambasadora węgierskiej muzyki, którzy jedni nazywają jazzem, world jazzem czy też ethno jazzem. Ukończył studia w zakresie jazzu, fascynował go węgierski folklor. W połowie lat osiemdziesiątych założył zespół Dresch Quartet, łącząc obie estetyki. Album „Riding the Wind” przyniósł grupie sukces w Wielkiej Brytanii. Kolejny album „Hungarian bebop” zespół nagrał razem z Archie Sheppem. Ostatni album „Rare Bird” ukazał się w 2009 roku. Dresch Quartet współpracował z wieloma wybitnymi postaciami światowego jazzu, jak: John Tchicai, Roscoe Mitchell, Chico Freeman, David Murray czy Dewey Redman i Hamid Drake.

[. . .] Niewiele jest płyt, które zrobiły na mnie tak olbrzymie wrażenie. Muzyka Mihaly Drescha to jazz z delikatnymi elementami free, mocno odwołujący się to ludowej muzyki węgierskie; to środkowoeuropejskie "ancient to the future", zagrane z energią i bardzo serio. Rewelacja....'
www.diapazon.pl; 2004-03

'...Dresch prezentuje się nam tutaj jako twórca kompletny - pełen inwencji kompozytor i potrafiący zbudować napięcie nawet pojedynczym dźwiękiem instrumentalista ("Epilogue") oraz artysta obdarzony olbrzymią muzyczną wrażliwością. Do ludowej muzyki odwołuje się w na kilka sposobów - poprzez wykorzystanie ludowych tematów, wykorzystywane instrumentarium (ludowy flet, o nie do końca czystym brzmieniu i cymbały) i wreszcie technikę śpiewu, którym Dresch zaskakuje w kończącym płytę utworze "Sorrow, sorrow". "Quiet as it is" ma przemyślaną i konsekwentną formę. Ludyczność muzyki jest tutaj poddana kontroli, muzycy nie dają się ponosić rozpierającej ich energii - znanej niektórym ze wspólnego z Archiem Sheppem nagrania "Hungarian Bebop". Mogli się o tym przekonać także ci, którzy przyszli na koncert Mihály Dresch Quartet, który odbył się na Festiwalu Pianistów Jazzowych w listopadzie minionego roku. Tutaj to samoograniczenie i rezygnacja z pewnych typowo free jazzowych technik wykonawczych (którymi Dresch błysnął w Kaliszu) nie zubaża muzyki, a przenosi ją w inny, bardziej nostalgiczny i intymny wymiar - jak np. w "The river Tisza", gdzie delikatnym dopełnieniem saksofonu są balansujące na granicy ciszy cymbały...'
pełna recenzja: http://diapazon.pl/PelnaWiadomosc.php?bn=Recenzje&Id=795