Opis
"Nasze miasto" Thorntona Wildera przeważnie bywa postrzegane jako ciepła i sentymentalna pochwała życia "prostych ludzi", zamieszkujących prowincjonalne amerykańskie miasteczko. Można jednak spojrzeć na nie z innej perspektywy: tak jak cenzorzy, którzy tuż po wojnie zakazali wystawiania tego tekstu w NRD, obawiając się, że może on wywołać falę nastrojów depresyjnych, a nawet samobójstw. Ta perspektywa wydała się nam trafniejsza i ciekawa.
Dla nas bohaterowie Naszego miasta są umarłymi, zamkniętymi w pułapce nieśmiertelności. Próbując w teatrze opowiedzieć o swoim życiu, przedstawiają widzom również swoje nie-życie. Ich doświadczenie jest doświadczeniem oglądania rodzinnego albumu i starych pocztówek - obcowania z wykrzywionymi, materialnymi śladami wspomnień. Odtwarzaniem starych historii i układaniem ich na nowo. Pamięć okazuje się niewiernym sługą i nie daje nad sobą zapanować: chadza własnymi ścieżkami i zawsze podsuwa wspominającym bohaterom coś innego, niż chcieliby zobaczyć.
"Nasze miasto" nie jest zwierciadłem, w którym możemy się przejrzeć. Jest elastyczną konstrukcją, która przyciąga kolejne opowieści i mity. Dzięki temu może w sobie zmieścić także nasze historie: wchłonąć prywatne mitologie, które zbudowaliśmy z przeczytanych książek, obejrzanych filmów, użytych przedmiotów i przeżytych zdarzeń. Chcemy się przyjrzeć tym mitom, rozegrać je na scenie, poddać analizie, ocalić albo odrzucić. Opowiedzieć o bohaterach naszych wspomnień: o naszych rodzicach, o świecie, do którego nas wpuścili. Zmierzyć się z tematami, na które zawsze jest za wcześnie, albo za późno.
