Opis
Spektakl podejmuje temat ofiary. Konieczność złożenia ofiary
ludzkiej w celu obrony najwyższych wartości - a czasem wartości
uznanych za najwyższe jedynie przez określoną grupę (narodową,
wyznaniową) - jest problemem niezwykle aktualnym we współczesnym
świecie.
W imię imponderabiliów (religia, patriotyzm) poświęca się życie ludzkie na niespotykaną skalę. Główni bohaterowie: Agamemnon – ojciec i Klitajmestra – matka, Achilles – przyszły mąż jawią się jako postaci rozdarte między politycznym wyborem (zgoda na złożenie Ifigenii w ofierze) a osobistymi uczuciami. Opowiedzenie się za uczuciem, głosem serca (przeciwstawienie się wyrokowi na Ifigenię) oznacza tragiczny sprzeciw wobec zdeterminowanej konieczności realizacji celów religijnych i politycznych (wyprawa wojenna). Oznacza sprzeciw wobec własnego plemienia, społeczeństwa.
Czy bohaterowie odważą się na tak ryzykowną postawę? Czy w tak tragicznej sprzeczności uczuć i wartości możliwy jest kompromis? I czy kompromis jest dzisiaj gwarancją wolności i sposobem uchronienia się przed nadciągającymi kataklizmami? Tę kwestię reżyser pozostawia otwartą. Sceny budowane są przy pomocy ruchu, gestu, śpiewu, czyniąc tekst zrozumiałym pod każdą szerokością geograficzną. Stanowi formę teatralną, którą jej twórca nazywa esejem teatralnym z racji m.in. paranaukowej obudowy; wtrętów, przypisów naukowych, didaskaliów, odniesień do literatury przedmiotu, aluzji, ocen, refleksji, wprowadzeń do poszczególnych scen, które są wypowiadane, wyśpiewywane, melorecytowane przez reżysera, aktorów oraz „przeszmuglowywane” do świadomości widza jako błyskawicznie podawana informacja (jak w reklamie) przy pomocy technologii medialnej.
Ifigenia w Aulidzie
według tragedii Eurypidesa
reżyseria: Włodzimierz Staniewski
muzyka: Zygmunt Konieczny
Spektakl powstał w koprodukcji ze Starym Teatrem w Krakowie.
premiera: 7.X.2007 - Nowy Jork
W imię imponderabiliów (religia, patriotyzm) poświęca się życie ludzkie na niespotykaną skalę. Główni bohaterowie: Agamemnon – ojciec i Klitajmestra – matka, Achilles – przyszły mąż jawią się jako postaci rozdarte między politycznym wyborem (zgoda na złożenie Ifigenii w ofierze) a osobistymi uczuciami. Opowiedzenie się za uczuciem, głosem serca (przeciwstawienie się wyrokowi na Ifigenię) oznacza tragiczny sprzeciw wobec zdeterminowanej konieczności realizacji celów religijnych i politycznych (wyprawa wojenna). Oznacza sprzeciw wobec własnego plemienia, społeczeństwa.
Czy bohaterowie odważą się na tak ryzykowną postawę? Czy w tak tragicznej sprzeczności uczuć i wartości możliwy jest kompromis? I czy kompromis jest dzisiaj gwarancją wolności i sposobem uchronienia się przed nadciągającymi kataklizmami? Tę kwestię reżyser pozostawia otwartą. Sceny budowane są przy pomocy ruchu, gestu, śpiewu, czyniąc tekst zrozumiałym pod każdą szerokością geograficzną. Stanowi formę teatralną, którą jej twórca nazywa esejem teatralnym z racji m.in. paranaukowej obudowy; wtrętów, przypisów naukowych, didaskaliów, odniesień do literatury przedmiotu, aluzji, ocen, refleksji, wprowadzeń do poszczególnych scen, które są wypowiadane, wyśpiewywane, melorecytowane przez reżysera, aktorów oraz „przeszmuglowywane” do świadomości widza jako błyskawicznie podawana informacja (jak w reklamie) przy pomocy technologii medialnej.
Ifigenia w Aulidzie
według tragedii Eurypidesa
reżyseria: Włodzimierz Staniewski
muzyka: Zygmunt Konieczny
Spektakl powstał w koprodukcji ze Starym Teatrem w Krakowie.
premiera: 7.X.2007 - Nowy Jork
