Lulu

Spektakl oparty na tekście Franka Wedekinda po raz pierwszy został wystawiony na polskiej scenie na deskach krakowskiego Teatru Starego. Tekst, wielokrotnie modyfikowany przez dramaturga z powodu wymogów cenzury, oburzenia i procesów, pierwszy raz realizowany jest w Polsce w nieocenzurowanej wersji (wcześniejsze sztuki "Duch ziemi" i "Puszka Pandory" powstałe z pierwotnej wersji „Lulu” są dużo popularniejsze i łagodniejsze).

Tytułowa bohaterka (w tej roli Marta Ojrzyńska) to nastoletnia prostytutka, je imię i wizerunek zależą od wyboru aktualnego kochanka. Lulu wykorzystuje uwielbienie swych adoratorów nie tracąc nic ze swej prostoduszności. Pozytywkowa muzyka, małe mebelki, stroje niczym dla lalek, szafka, w której można się ukryć przypominają o wieku głównej bohaterki jako jej najistotniejszej cesze. Lulu - początkowo Nelly, spełnia wszelkie kaprysy protektorów uzurpując sobie jednocześnie kompletną naiwność w rozpoznawaniu zboczeń. Sam problem pedofilii nie jest też w sztuce przedstawiony jako perwersyjne tabu, a pożądanie i seks przedstawiane są w sposób komiczny - choreograficznie, w sposób przerysowany lub skryty za kotarą, która ujawnia jedynie rąbek sceny. Lulu prowokuje swoją seksualnością i nagością, ale też uległością, z jaką przyjmuje kolejne, narzucane jej przez mężczyzn role. Powiedzenie o zmienianiu mężczyzn jak rękawiczki staje się przewrotnie trafne - każda zmiana opiekuna pociąga także zmianę image’u - z fotomodelki w kurę domową, gwiazdę, ulicznicę. W męskim świecie sypianie z Lulu rekompensuje braki i kompleksy, ale też powoduje odsłanianie prawdziwych potrzeb.