Dziady

Do cmentarnej kaplicy w środku nocy zakrada się grupa wieśniaków. Idą na Dziady. Idą spotkać bliskich zmarłych, raz jeszcze uronić łzy po ich stracie, umocnić swą wiarę w ich szczęśliwy spoczynek wieczny.

Wtajemniczeni przez Guślarza wezmą udział w pradawnym obrzędzie - seansie obcowania z duchami zmarłych, tych których kochali i tych których nienawidzili.

Im ale i niechętnemu pogańskim zabobonom Księdzu, ukaże się tej nocy tajemnicze Widmo, które zdradzi swój bolesny sekret. Ujawni historię tragicznego w skutkach zawodu miłosnego.

Niegdysiejszy nieszczęśliwy kochanek w kolejnym, jakże odmienionym wcieleniu uwięzionego poety Konrada, rzuci wyzwanie Bogu i światu. Uwierzy, że jest w stanie uszczęśliwić swój naród, że zdoła przynieść wybawienie zniewolonej ojczyźnie.

"Dziady", wielowątkowe klasyczne dzieło, to w pierwszym rzędzie próba poetyckiego zapisu zanikającej obrzędowości i szczere zwierzenie z osobistej, uczuciowej tragedii. To również manifest gorącego patriotyzmu i niezgody na okrucieństwo mechanizmów historii.

Ambicją twórców najnowszej produkcji Teatru Współczesnego jest próba przełożenia cennej tradycji literackiej na wrażliwość współczesnego widza, a dzięki temu wciągnięcia go w świat wyobraźni poety.

Celem oryginalnego kolażu obrazów z "Dziadów" wileńsko-kowieńskich, wzbogaconego fragmentami scen z części III, jest przybliżenie dzisiejszemu młodemu odbiorcy fenomenu mickiewiczowskiego dzieła.