Płatonow

Wypaleni mieszkańcy rosyjskiego dworku wydają się w nim uwięzieni, niczym w kosmicznej kapsule czasu. Skazani tylko na siebie, zadręczają się nawzajem i przeżywają zaplanowane dla nich przez młodego Czechowa sercowe dramaty. Bogomołow zmienia jednak zasady gry: w rolach męskich oglądamy kobiety, a w rolach żeńskich mężczyzn. Czechow, podany przez rosyjskiego reżysera na chłodno, okazuje się przewrotną analizą międzyludzkich relacji: „W zamianie pań i panów jest […] rys jakiejś chłodnej abstrakcji, niewolnej od feministycznego podtekstu. W scenach, w których kobiety grające mężczyzn taksują żony wzrokiem, ujawnia się arbitralna przemoc patriarchatu, władza męskiego spojrzenia – napisał Witold Mrozek. – Okazuje się, że okrucieństwo Czechowowskich relacji wychodzi ostrzej, gdy odrzeć je z psychologicznego sztafażu teatru końca XIX w.” W tej wszechobecnej nudzie życia na peryferiach imperium prym wiedzie lokalny Don Juan, tytułowy Płatonow, grany powściągliwie, a zarazem brawurowo przez Annę Radwan.