Kwestia techniki

Moment, w którym maszynista może wyjść na scenę, to antrakt. Wtedy, kiedy widzowie nie mają szansy go zobaczyć. Niewidzialność, a jednocześnie istotna obecność, bez której zagrożone są nie tylko losy spektaklu, ale i aktorów. Przedstawienie przygotowane z zespołem maszynistów sceny oraz obsługą techniczną stwarza możliwość dostrzeżenia tego, co na ogół ukryte i pozostające poza obszarem zainteresowań widza, niezdającego sobie sprawy jak prawdziwa może być metafora teatru obowiązująca za kulisami. „Teatr jest jak zegar – tarcza to scena, wskazówki to aktorzy, a techniczni to mechanizm”.  Ludzie stojący za tym mechanizmem mają dużo do powiedzenia, jeśli tylko nadstawi się ucha tam, gdzie nie widać. Podczas każdego spektaklu, drugi nie mniej ciekawy spektakl odbywa się za kulisami. Tyle że nikt go jeszcze nigdy nie widział.

Tradycyjne przypisanie na stałe ról aktorom, reżyserom, technicznym, akustykom i  oświetleniowcom nie pozwala dostrzec nieoczywistości. Chociażby takiej, że za precyzyjnym mechanizmem zmian sceny, dbaniem o potrzeby aktora, który na scenie jest najważniejszy, siłą i pracą fizyczną stoi gigantyczna potrzeba wolności, twórczości i nietypowa wrażliwość.