Dom Dźwięku

To, co zazwyczaj rozumiemy przez pojęcie „muzyka” w kontekście, akademickim, filharmonicznym, czy ogólnie koncertowym, to sytuacja, w której doświadczamy jej razem, ale w sumie osobno. Gdy przygasają światła sali koncertowej słuchacz zatapia się w świecie własnych myśli, muzyka staje się sztuką dla sztuki, intelektualnym procesem, doświadczeniem estetycznym, w którym społeczny, wspólnotowy wymiar doświadczania dźwięku wydaje się być zepchnięty na drugi plan, gdzie każdy z nas przeżywa muzykę sam ze sobą. A przecież dla wielu kultur pierwotny wymiar muzyki był silnie związany nie tylko z samym słuchaniem, ale właśnie ze wspólnotowością: rytuałem, zabawą czy pracą. Dom Dźwięku jest instalacją performatywną, w której publiczność może obcować z muzyką w sposób bardziej aktywny niż tylko słuchając, w której grupa obcych sobie ludzi, bez względu na podziały, światopogląd i doświadczenie muzyczne może stworzyć z dźwięku swojego rodzaju „współ/brzmiącą wspólnotę”. Dom Dźwięku, tak jak kiedyś Domy Kultury, czy Domy Rzemiosła, to miejsce spotkania, wspólnego spędzania czasu, w którym umożliwia się uczestnikowi na aktywne tworzenie dźwięku, zbiorową kontemplację, ale też indywidualne, głębokie nasłuchiwanie.