Kroke i Maja Sikorowska

W języku jidysz "kroke" oznacza Kraków. W twórczości i życiu muzyków określa zarazem fundamentalne odniesienia dla ich tożsamości kulturowej i artystycznej.


Grając własne kompozycje muzycy nie zrywają kontaktu z klasycznym klezmerskim muzykowaniem. Na bazie tradycyjnych motywów żydowskich improwizują i budują oryginalne aranżacje, tworząc pasjonujący spektakl wciągający każdego wrażliwego na muzykę słuchacza. Są to utwory bardzo plastyczne, melodyjne, dynamiczne, lecz ( i to jest ich atut) trudne do sklasyfikowania w obrębie jakiegokolwiek gatunku. Bazują na elementach ludowej tradycji muzycznej wielu narodów, wśród nich na muzyce bałkańskich Cyganów, korzystają z doświadczeń muzyki klasycznej i jazzu. "Czasem brzmią jazzowo, czasem współcześnie, a innym razem klasycznie.

Ich muzyka jest pełna pasji, a równocześnie porywa do tańca", tak mówi o nich Dominic Raui, z kolei Ari Davidom pisze "Ta muzyka jest zbyt ciemna by reprezentować tradycjonalną muzykę klezmerską. Czasami jest prawie taka, jak gdyby Velvet Underground odrodził się jako zespół klezmerski".. Jedno jest pewne, muzyka Kroke porusza ciało i duszę. Jej siła polega na spontanicznej, pełnej witalności transformacji starej kultury do nowej rzeczywistości, wzbogacanej własną wrażliwością i żarliwością muzyków. Wirtuozeria w opanowaniu instrumentów, pełnia barwy dźwięku, to podstawy muzyki tworzonej przez Kroke. Występy emanują radością wspólnego muzykowania i zawsze przyjmowane są owacyjnie i entuzjastycznie przez publiczność.