80's Superstars Festival

Zapraszamy Was na wyjątkowe i niepowtarzalne wydarzenie muzyczne. Największe gwiazdy lat 80-tych w jednym miejscu! Takiego wydarzenia nie można przegapić! Już w sobotę 27 czerwca 2015 roku, na rozpoczęcie wakacji, zobaczycie na żywo, na największym tego typu festiwalu na świecie, prawdziwy „Top” najpopularniejszych muzycznych gwiazd lat 80-tych.

Tej wyjątkowej nocy usłyszycie największe hity z tamtych czasów, a niesamowita scenografia i dodatkowe atrakcje sprawią, że przeniesiecie się w czasie i poczujecie magię i klimat tamtych czasów! …czasów Waszej młodości, a dla niektórych, …nawet czasów dzieciństwa…

UWAGA!!! Nasz festiwal oferuje Wam także coś czego nie znajdziecie na żadnej innej tego typu imprezie w Polsce! W czasie trwania festiwalu będziecie mogli korzystać także z wszystkich atrakcji Parku Rozrywki Energylandia. Nasz Park i jego ponad 40 atrakcji, w tym nowe roller-coastery, tej nocy będą do Waszej dyspozycji!!! Nie musicie ponosić żadnych dodatkowych kosztów, bilet wstępu na festiwal „80’s Superstar” daje Wam w czasie jego trwania ( 20 -do około 2-3 w nocy ) wolny wstęp do Energylandii!!!

Na zakończenie festiwalu czeka na Was jeszcze jedna atrakcja – fantastyczne widowisko, w postaci kilkuminutowego pokazu sztucznych ogni przygotowanego przez jedną z najlepszych firm pirotechnicznych w Polsce, przez Nakaja – Art.

Wystąpią dla Was: 

FANCY (20:30 - 21:15)

Fancy, właściwie Manfred Alois Segieth (ur. 7 lipca 1946 w Monachium) – niemiecki piosenkarz popularny w latach 80. Nagrał wiele ówczesnych hitów m.in. „Slice Me Nice” (1984), „Flames of Love” (1988). Napisał wiele utworów wykonywanych przez innych wykonawców (Grant Miller, Linda Jo Rizzo, Marc Buchner, The Hurricanes, Mozzart, Timerider i wiele innych), jednak jako autor nigdy nie podawał właściwego nazwiska. Przedstawiał się jako Tess Teiges lub Ric Tess. Kiedy młody Fancy po ukończeniu szkoły postanowił zostać mnichem, mało kto mógł przypuszczać, że ten utalentowany muzycznie (świetnie grał na gitarze) facet stanie się największą solową gwiazdą na niemieckiej scenie disco. Fancy jako młody chłopak bardzo często udzielał się na estradzie a jego hobby przeradzało się w pasje. W 1984 roku po długich poszukiwaniach Fancy trafił na Todda Candiego, który napisał dla niego pierwsze przeboje. Piosenki takie jak „Slice Me Nice” oraz „Chinese Eyes” podbiły rynki ówczesnej Europy. Fancy zdecydował się na koncertowanie na żywo. Dzięki doświadczeniom z dzieciństwa artysta świetnie czuł się na scenie, a publiczność doceniała jego występy. Fancy koncertował w Stanach i we Francji; w 1985 roku nagrał przebój „Bolero”. Sukcesy pozwoliły mu na wydanie pierwszego albumu zatytułowanego Get Your Kicks – a long play doczekał się statusu złotej płyty w kilku krajach. Drugi album Contact wypromował takie hity jak „Lady of Ice” czy wspomniane już „Bolero” (1 miejsce w Hiszpanii przez 6 miesięcy). Gorączka Fancy’ego ogarniała Europę, jej kulminacyjnym momentem było wydanie w 1988 roku singla „Flames of Love”. Został on sprzedany w dziesiątkach milionów egzemplarzy. Po tym sukcesie wydano pierwszy zbiór jego największych hitów na albumie Gold. Zawierał on następny hit, zatytułowany „Fools Cry”. W roku 1989 Fancy wydał czwarty studyjny album All My Loving, na którym znajduje się cover The Beatles. Na początku lat dziewięćdziesiątych Fancy nieco odbiegł od stylu, jaki prezentował na dotychczasowych albumach. Owocem tego był Six – Deep in My Heart, utrzymany w stylu rap i hi-energy (część materiału to starsze już utwory w nowych wersjach z udziałem rapera Steve D-5). Na podsumowanie dziesięcioletniej kariery Fancy zaserwował drugą kompilację It’s Me – The Hits 1984-1994 z dwoma premierowymi utworami: „Long Way to Paradise” (singel promujący płytę) i „Wait by the Radio”. Oba przypominały dyskotekowy styl Fancy’ego z lat osiemdziesiątych. W 1996 roku Fancy podjął współpracę z producentami o nazwiskach Heiler i Schrupp. Spod ich ręki wyszedł materiał na dwa albumy, nagrane jeszcze w tym samym roku: Colours of Life i Christmas in Vegas. Na fali powrotów gwiazd disco w 1998 roku (np. Modern Talking, Bad Boys Blue i C.C. Catch) Fancy przypomniał się ze swoim sztandarowym hitem „Flames of Love” w nowych wersjach oraz albumami Hit Party i Best of z Megamixem na 1998 rok. Rok później wraz z producentami duetu dance – E-rotic, Fancy wydał album D.I.S.C.O. W 2000 roku na eliminacjach do konkursu Eurowizji z piosenką „We Can Move the Mountain” Fancy zajął 5. miejsce. Fancy zasłynął nie tylko jako wokalista, ale doceniano go także za piosenki, które tworzył dla innych wykonawców. Produkował nagrania dla Granta Millera czy Mozzarta („Money”, „Jasmin China Girl”). Fancy współpracował również z Amandą Lear, Lindą Jo Rizzo, Robertem Grace oraz duetem włoskim: Al Bano i Romina Power. W październiku 2008 Fancy wydał album Forever Magic, na którym znajdują się stare utwory oraz zupełnie nowy materiał, a singlem promującym jest „A Voice in the Dark 2008” z remiksami Happy Vibe. Album został początkowo wydany tylko na rynku rosyjski. W Europie ukazała się 12 grudnia 2008. W duecie z Lindą Jo Rizzo, Fancy nagrał utwór „Stronger Together”, do którego nakręcone zostało video. Premiera zapowiedziana była na marzec 2014. 11 kwietnia 2014 Fancy pierwszy raz od 6 lat wydał singel z nowym utworem zatytułowanym „I Should Have Known Better” (coverem The Beatles). 


LIMAHL (21:15 - 22:00)

Limahl, a właściwie. Christopher Hamill ur. 19 grudnia 1958 w Wigan, w obrębie hrabstwa Lancashire, w stołecznym okręgu Wielkiego Manchesteru. Brytyjski piosenkarz pop, który w latach 80. XX wieku był wokalistą zespołu Kajagoogoo i odnosił potem sukcesy jako solista. Syn Erica (górnika) i Cynthii Hamill, dorastał wraz z trojgiem rodzeństwa; dwoma braćmi – Paulem i Anthony oraz siostrą Caroline. W wieku 7 lat zaczął intensywnie śpiewać. Uczęszczał do Mesnes High School w Wigan. Związał się z Westcliff-on-Sea Palace Theatre Repertory Company. Występował z powodzeniem w biblijnym musicalu Andrew Lloyda Webbera i Tima Rice Józef i cudowny płaszcz snów w technikolorze (Joseph and the Amazing Technicolor Dreamcoat). W wieku 16 lat porzucił szkołę i uciekł do Bolton, gdzie rozpoczął naukę w zawodzie fryzjera. Następnie pobierał lekcje śpiewu. Przez krótki okres był punkiem w zespole Vox Deus, a następnie śpiewał w grupie Crossword i formacji Brooks z Mikiem Nolanem. Jego sceniczny pseudonim Limahl powstał z anagramu jego nazwiska i przeniesienia jednej litery l. Hamill przyjechał do Londynu. W 1982 odpowiedział na anons dotyczący poszukiwanego dla grupy muzycznej wokalisty, a zarazem frontmana. Po przesłuchaniu został wokalistą zespołu pop Art Nouveau, przekształconego wkrótce na Kajagoogoo, a jego karierą pokierował jako współproducent pierwszych nagrań Nick Rhodes z zespołu Duran Duran. Wylansowany przebój „Too Shy” szybko znalazł się na miejscu pierwszym w Wielkiej Brytanii i dotarł do miejsca piątego amerykańskiej listy Billboard Hot 100. Piosenka stała się symbolem pop kultury lat 80. i zyskała ogromną popularność. Również Kajagoogoo z Limahlem bardzo szybko stali się jednymi z najbardziej popularnych wykonawców w Wielkiej Brytanii. Znani byli z charakterystycznego stylu, który tworzyły kolorowe fryzury i kolorowe ubiory. Odejście Limahla od Kajagoogoo w 1983 spowodowane było wewnętrznym konfliktem w zespole, w związku ze stale rosnącą popularnością artysty. Rok potem grupa zmieniła nazwę z Kajagoogoo na Kaja i działała do 1986. W 1983 Limahl rozpoczął karierę solową, a jego pierwszy utwór „Only For Love” trafił na dwudzieste miejsce listy przebojów w Wielkiej Brytanii. Rok później odniósł sukces przebojami „Too Much Trouble” i „Never Ending Story” – muzycznym motywem przewodnim baśniowego filmu fantasy Wolfganga Petersena Niekończąca się opowieść (Die Unendliche Geschichte, 1984) z Noah Hathawayem oraz debiutanckim albumem „Don’t Suppose…”. Jego kolejne płyty „Colour All My Days” (1986) i „Love is Blind” (1992) oraz singel „Tell Me Why” (2006) nie cieszyły się tak wielkim powodzeniem. W 2004 wystąpił w muzycznym reality show PRO 7 Comeback – Die große Chance, a rok później pojawił się w programie ITV Hit Me Baby One More Time. W lutym 2008 grupa KajaGooGoo reaktywowała się w oryginalnym składzie: Limahl (wokal), Nick Beggs (wokal, gitara basowa, Chapman, Jez Strode (perkusja), Steve Askew (gitara) oraz Stuart Croxford Neale (klawisze). W kwietniu tego samego roku Limahl gościł w programie Wideoteka dorosłego człowieka. 24 sierpnia 2008 Limahl wraz z zespołem KajaGooGoo wystąpił na Sopot Festival. 26 lipca 2012 muzyk wystąpił na koncercie Disco Fever zorganizowanym w ramach Sunrise Festival w Kołobrzegu. 29 sierpnia 2013 Limahl wystąpił na stadionie w Iłowie, w ramach imprezy Wielkie Pożegnanie Lata. 


FRANCESCO NAPOLI (22:00 - 22:45)

Francesco Napoli, właśc. Francesco Napolitano (ur. 26 lutego 1962 w Neapolu) – włoski piosenkarz, kompozytor, autor tekstów. Pochodzi ze średnio zamożnej, szlacheckiej rodziny. Jego ojciec zaplanował dla niego karierę prawniczą, jednak syn marzył by zostać muzykiem. Już od najmłodszych lat wykazywał zdolności w grze na gitarze i fortepianie. Mieszka w Niemczech. Karierę rozpoczął w latach 80. w Niemczech, gdzie szybko stał się popularny, dzięki piosenkom wykonywanym w stylu popowym, śpiewanym w języku włoskim. W roku 1988, Napoli po raz pierwszy przyjechał do Polski na zaproszenie organizatorów Festiwalu w Sopocie. Jego ostatnia płyta Lady Fantasy sprzedała się w nakładzie 12 milionów egzemplarzy, w 44 krajach. Najbardziej znane piosenki Napoli: „Balla Balla”, „Borneo”, „Piano piano”, „Marina”, „Ciao Italia”. 


SAVAGE (22:45 - 23:30)

Prawdziwe nazwisko artysty ukrywającego się pod pseudonimem Savage brzmi Roberto Zanetti. Swoje pierwsze kroki w show biznesie stawiał wraz z zespołem Santarosa, który pod koniec lat 70. odnosił spore sukcesy we Włoszech. Początek lat 80. przyniósł zainteresowanie muzyką elektroniczną, która wówczas już biła rekordy popularności. Zafascynowani muzyką Kraftwerk, Depeche Mode czy Talk Talk, Zanetti i Zucchero tworzą wówczas wspólny projekt o nazwie Taxi, który spotyka się jedynie z lokalnym zainteresowaniem. Podobny los spotyka inne producencie projekty Zanettiego, takie jak Joey Moon i Stargo. Prawdziwe nazwisko artysty ukrywającego się pod pseudonimem Savage brzmi Roberto Zanetti. Swoje pierwsze kroki w show biznesie stawiał wraz z zespołem Santarosa, który pod koniec lat 70. odnosił spore sukcesy we Włoszech. Początek lat 80. przyniósł zainteresowanie muzyką elektroniczną, która wówczas już biła rekordy popularności. Zafascynowani muzyką Kraftwerk, Depeche Mode czy Talk Talk, Zanetti i Zucchero tworzą wówczas wspólny projekt o nazwie Taxi, który spotyka się jedynie z lokalnym zainteresowaniem. Podobny los spotyka inne producencie projekty Zanettiego, takie jak Joey Moon i Stargo. W 1983 roku Roberto Zanetti pod pseudonimem Savage rozpoczyna karierę solową i pasmo międzynarodowych sukcesów trwające nieprzerwanie przez ponad 10 lat. Latem 1984 roku ukazuje się singiel „Only You”, który staje się standardem muzyki tanecznej lat 80-tych. Utwór ten to dziś jedno z najbardziej rozpoznawalnych i ponadczasowych nagrań ery Italo disco. Doczekał się dziesiątek remiksów i coverów. Do dziś grany jest przez rozgłośnie radiowe w całej Europie. Po sukcesie „Only You” Zanetti komponuje kolejne przeboje. Jeden po drugim na listy wkraczają nagrania „Radio” oraz „A Love Again”. Z końcem roku 1984 ukazuje się oczekiwana płyta długogrająca. W międzyczasie Zanetti staje się również wziętym producentem i fabryką przebojów w jednej osobie. Jego podopieczni tacy jak Rose, Claudio Mingardi, Tango czy Camillo chętnie prezentowani są przez DJ-ów w europejskich klubach, a utwór „Magic Carillon” podobnie jak piosenka „Only You” staje się standardem syntezatorowej muzyki dance lat 80. Rok 1985 Savage spędza w trasie koncertowej, dlatego nagrywa tylko jeden nowy utwór „Time”. Rok później muzyk wraca do studia a na jego płytach pojawia się zupełnie nowe brzmienie. Nowe single to zrywający z typowym brzmieniem disco utwór „Celebrate” a także nawiązujący do muzyki grupy Talk Talk „Love Is Death”, który bardzo przypada do gustu DJom. W tym momencie Roberto rozpoczyna pracę nad zupełnie nowym albumem. Ma to być płyta z przewagą muzyki Pop. Jej nadejście zapowiadają kolejne single „I’m Losing you” oraz „So Close”. Niestety album „Ten Years Ago” nigdy się nie ukazuje, a część utworów na niego planowanych pojawia się nieco później na albumie „Greatest Hits”. W roku 1989 Roberto odnosi spektakularny sukces jako producent piosenek brytyjskiego rapera Ice MC. Od tego momentu coraz rzadziej komponuje nowe utwory dla siebie. W jego dyskografii pojawiają się covery takie jak „I Just Died In Your Arms” czy „Strange Love” oraz nowe remiksy starych przebojów. Zanetti lansuje kolejne gwiazdy euro dance. W 1992 roku światowy sukces przynosi projekt Double You a nieco później Corona. W 1993 roku wciąż wielką popularnością cieszy się Ice MC a w stajni Zanettiego pojawia się coraz więcej gwiazd. Wreszcie muzyk decyduje się zakończyć karierę solową na singlu „Don’t You want Me” nagranym w 1994 roku. Od tej pory jest aktywny jedynie pod pseudonimem Robyx, jako producent i kompozytor. Świat jeszcze wielokrotnie o nim usłyszy, między innymi dzięki sukcesom Alexii i jej singla „Uh La La” oraz Zucchero i singla „Baila, Sexy Thing”. Do niedawna Roberto Zanetti skupiał się na pracy w studio, przy piosenkach innych wykonawców, ale gorący aplauz na jego cześć na koncercie w Rosji i wciąż nadchodzące kolejne zaproszenia na występy na całym świecie zmotywowały artystę do powrotu. Najnowszy singiel „Twothousandnine” jest pierwszą od 15 lat, zupełnie nową piosenką pod szyldem Savage. 


BONEY M (23:30 - 00:15)

Boney M. – zachodnioniemiecka grupa muzyczna grająca muzykę disco, euro disco oraz eurodance.
Zespół został utworzony w RFN z inicjatywy Franka Fariana.
Pod koniec lat 90-tych grupa podzieliła się i na chwilę obecną istnieją tylko jeszcze dwa aktywne składy, które koncertując po całym świecie wykonują
słynne przeboje. Do najsławniejszych należą: „Rivers of Babylon”, „Sunny”, „Daddy Cool”, „BahamaMama”, „Rasputin”, „One way ticket”, „My Baker” i inne,
które będziecie mogli państwo usłyszeć na żywo podczas wyjątkowego festiwalu dnia 27.06.

Kilka ciekawostek:
• W 1978 r. Boney M. była pierwszym zespołem muzycznym z Zachodu (Niemiec) zaproszonym przez Leonida Breżniewa do ZSRR. Artyści przylecieli samolotem Aerofłotu z Londynu do Moskwy, gdzie na Placu Czerwonym zaśpiewali dla 2,7 tys. Rosjan.
• W 1979 r., na scenie Opery Leśnej, podczas Sopockiego Festiwalu Interwizja wystąpił zespół Boney M. z zakazaną w Polsce piosenką „Rasputin”. Telewizja nadała ten występ z jednodniowym poślizgiem, wycinając kontrowersyjną – godzącą w sojusz z ZSRR – piosenkę.
• W trakcie nagrywania płyt śpiewała tylko Liz Mitchell (większość wokali solo) a w kilku utworach gościnnie wystąpiła wokalistka zespołu Eruption Precious Wilson.
• Singel „Rivers of Babylon”, ze słowami częściowo zaczerpniętymi z Psalmów 137 oraz 19, stał się drugim najlepiej sprzedającym się singlem wszech czasów w Wielkiej Brytanii. Pierwszym wykonawcą piosenki była jednakże jamajska grupa reggae The Melodians, w skład której wchodzili autorzy napisanej w 1969 roku piosenki – Brent Dowe i Trevor McNaughton. Ten jamajski zespół nagrał „Rivers of Babylon” w 1969 i dzięki niej zdobył pewną popularność.
• Singel „Mary’s Boy Child/Oh My Lord” z grudnia 1978 r. trafił do księgi rekordów Guinnessa jako najszybciej sprzedający się singel wszech czasów – sprzedaż w ciągu 4 tygodni grudnia 1978 roku wyniosła na świecie 2,5 miliona egzemplarzy.
• Piosenka „Ma Baker” nawiązuje do biografii słynnej amerykańskiej przywódczyni rodzinnego gangu Ma Barker.
• Wydany w 1978 r. utwór „Nightflight to Venus” jest w rzeczywistości przeredagowaną wersją przeboju Cozy’ego Powell’a „Dance With the Devil”. 

W dłuższej wersji piosenki Rasputin wstęp perkusyjny jest również cytatem z tego samego utworu Powell’a.
– 30 grudnia 2010 roku w Sankt Petersburgu zmarł wokalista zespołu – Bobby Farrell. 


BAD BOYS BLUE (00:15 - 01:00)

Grupa Bad Boys Blue powstała w 1984 roku w Kolonii w RFN z inicjatywy niemieckiego producenta Tony’ego Hendrika oraz jego żony Karin van Harren. Zespół miał stanowić przeciwwagę dla odnoszącego ogromne sukcesy duetu Modern Talking. W oryginalnym składzie Bad Boys Blue znaleźli się: Brytyjczyk John McInerney, Amerykanin Andrew Thomas oraz pochodzący z Jamajki Trevor Taylor. Taylor w 1988 roku opuścił zespół a jego miejsce zajął Trevor Travis. Sukces nadszedł w 1985 roku wraz z drugim singlem zespołu, zatytułowanym „You’re A Woman”, który uplasował się w pierwszych dziesiątkach notowań w wielu krajach Europy. W tym samym roku premierę miał debiutancki album Bad Boys Blue – „Hot Girls – Bad Boys”. Lansując kolejne przeboje grupa zdobyła ogromną popularność w Europie (przede wszystkim Wschodniej) oraz w Afryce Południowej. Co ciekawe zespół nigdy nie znalazł uznania wśród słuchaczy w Wielkiej Brytanii, a w USA zostały zauważone tylko dwa single – „Save Your Love” (1993) i „Luv 4 U” (1994). Od roku 1993 Bad Boys Blue funkcjonowali już jako duet, który tworzyli John McInerney i Andrew Thomas, ale dwa lata później dołączył do nich Mo Russel, którego miejsce kilka lat później zajął JoJo Max. 


ALPHAVILLE (01:00 - 02:00)

Alphaville to niemiecki zespół synthpopowy założony w 1982 roku. Liderem grupy od początku był Marian Gold (naprawdę nazywał się Hartwig Schierbaum). Już w dzieciństwie założyciel Alphaville interesował się muzyką; pierwszą płytę zakupił, kiedy miał 11 lat – był to album „Mr. Tambourine Man” amerykańskiego zespołu folkowego The Byrds. Wydawnictwo należało wcześniej do jego siostry – sprzedała mu je za dwie i pół marki. Pięć lat później udał się na muzyczny festiwal, gdzie m.in. miał okazję zobaczyć ostatni koncert legendarnego Jimiego Hendrixa. W 1976 roku, po odbyciu służby wojskowej, przeprowadził się do Berlina. Pewnego wieczoru postanowił udać się do popularnego klubu SO36, gdzie rzekomo można było czasami spotkać Davida Bowie. Marianowi nie udało się co prawda zobaczyć idola, ale zakupił na miejscu płytę punkowej grupy Big in Japan. Zainspirowała go ona potem do napisania piosenki o tym samym tytule.  Kilka miesięcy później Marian wraz z dwójką znajomych założył zespół o nazwie Melody Nelson (pochodziła ona od imienia głównej bohaterki albumu Serge’a Gainsbourga „Histoire de Melody Nelson”). Jedynym problemem młodych artystów było to, że żaden z nich nie potrafił grać na jakimkolwiek instrumencie. Marian postanowił więc bardziej się skupić na komponowaniu utworów. Wcześniej próbował pisać powieści, ale najczęściej nie potrafił stworzyć niczego sensownego. Na szczęście zauważył, że o wiele lepiej wychodzi mu pisanie piosenek. W czerwcu 1981 roku do Melody Nelson dołączył Bernhard Lloyd, który był wówczas DJ-em w mieście Enger – a także tworzył w domowym zaciszu muzykę na swoim pierwszym syntezatorze Korg MS 20. Trzy miesiące później zespół przeprowadził się do Münster, gdzie rozpoczął poważne przygotowania do pierwszego koncertu (już jako Chinchilla Green). Odbył się on w wigilię tego samego roku w klubie Forum, gdzie występował wcześniej Lloyd. Na zakończenie koncertu grupa zagrała kawałek „Big in Japan”.  Wiosną 1982 roku zespół musiał się rozpaść, ale Marian i Bernhard zdecydowali się nadal ze sobą współpracować i razem pisać piosenki. Wkrótce doszedł do nich Frank Sorgatz i powstała grupa Forever Young. Był to również tytuł jednego z ich utworów – po raz pierwszy zaprezentowali go publiczności 31 grudnia 1982 roku w klubie „Forum”. W maju 1983 roku była już gotowa płyta demo, która wkrótce trafiła do największych wytwórni w Berlinie. Ostatecznie zespół podpisał kontrakt z Warner Music Group i pod jej skrzydłami rozpoczął pracę nad debiutanckim krążkiem. W międzyczasie Marian przekonał resztę zespołu do zmiany nazwy na Alphaville. Album został zatytułowany „Forever Young” i ukazał się 27 września 1984 roku. Pierwszym kawałkiem, który go promował był utwór „Big in Japan”. Natychmiast doszedł na sam szczyt list przebojów w takich krajach Niemcy, Szwecja i Szwajcaria – a także pozwolił Alphaville zaistnieć na liście amerykańskiego magazynu „Billboard”, co dla młodego zespołu było sporym wyróżnieniem. Kawałek „Big in Japan” był nagrywany później przez takich wykonawców jak Sandra (jeszcze w 1984 roku) czy Guano Apes. Następnie pojawił się utwór „Sounds Like a Melody”, któremu udało się dotrzeć do 1. miejsca w Szwecji, ale był już wyraźnie mniejszym przebojem. Jako trzeci ukazał się singel „Forever Young”, który bardzo szybko podbił listy przebojów. Dotarł do pierwszego miejsca w Szwecji, gdzie wyprzedził wielki hit Limahla „The Never Ending Story” z filmu „Niekończąca się opowieść”. Piosenka „Forever Young” była wielokrotnie coverowana, np. przez zespół Dune i rapera Bushido. Bardzo często wykorzystywano ją w reklamach i serialach telewizyjnych. Teledysk do tego hitu został nakręcony w miejscu, w którym wcześniej znajdował się szpital psychiatryczny. Jego głównym założeniem było przedstawienie bunkra, w którym ukrywała się grupka ludzi w trakcie trzeciej wojny światowej. 


i inni….


Festiwal rozpocznie się około godziny 20:00, jednak ze względu na przewidywaną dużą frekwencję, teren festiwalu będzie dostępny dla wszystkich posiadaczy biletów zakupionych w przedsprzedaży, już od godziny 18. Pierwsze koncerty rozpoczną się już o godzinie 20