Dancing Śmierć w Lizard King

Diabeł zrywający z siebie spodnie, kobiety w gorsetach, feeria świateł i wielki show. Chyba przede wszystkim show. Tak wyglądał czwartkowy koncert Śmiałka w klubie Lizard King. Za jedyne 10 złotych dostaliśmy kawał Sztuki przez duże S.

Śmiałek słynie z tego, że jego koncerty są drobiazgowo reżyserowane i dopasowywane indywidualnie do sal, w których się odbywają. Z resztą występy zespołu to dużo więcej niż zwykłe koncerty. Oprócz muzyków na scenie pojawiają się groteskowo przebrani performerzy, a sam całość bardziej przypomina przedstawienie niż koncert.

Zespół każe się nazywać Rock Berlin Kabarett Theater i wydaje się to bardzo trafnym określeniem. W klubie Lizard King wszystkie zapowiedzi zostały spełnione.

Punktualnie o 21 światła w przepełnionym klubie przygasły, a na scenie pojawiły się 2 przebrane panie, które wymachując sztucznymi ogniami oznajmiły początek przedstawienia. Chwilę później weszli Łukasz Marek, z twarzą pomalowaną na wzór Jokera, Jarosław Olszewski w długim płaszczu i z grobową miną, Łukasz Adamczyk z pięciostrunowym basem oraz demoniczny Karol Śmiałek w niby-pelerynie przystrojonej łańcuchami.

Zaczęło się niepozornie, lirycznym To miłość. Ale spokój trwał krótko, bo już przy drugim utworze (Żony) wokalista zaczął miotać się po scenie, wymachując swoim warkoczem. Później pojawił się wyjątkowo industrialny, przypominający trochę Nine Inch Nails, najnowszy singiel Untergott, podczas którego Łukasz Adamczyk wydobywał ze swojej gitary basowej niezwykłe jak na ten instrument zgrzyty. Po dynamicznym wstępie zrobiło się bardzie teatralnie. Na scenę wszedł się diabeł, który wił się dookoła muzyków, a na koniec zerwał z siebie spodnie. Oprócz niego spazmatycznie podrygując, przewijały się kobiety z zabandażowanymi głowami, ubrane w „niekompletne" sukienki. Utwory zaś nawiązywały do kabaretowo-tetralnych tradycji (Szybki zwinny blondyn, Funglim drelicharz, Ciałątka). Paniom pojawiającym się obok muzyków, zdarzało się również zaśpiewać, i tak oprócz okazjonalnych chórków mieliśmy rewelacyjne wykonanie Mein Herr z polskim tekstem. Potem miejsce gitary zajął kontrabas, a na scenie rozpoczął się Dancing Śmierć.

Pierwszą część wieczoru zakończył występ Fraulein Toli i utwór Johnny. Po przerwie podczas, której można było usłyszeć nagranie dosyć dziwnej rozmowy telefonicznej, światła pozostały przygaszone, na czerwonym tle pojawił się odmieniony Karol Śmiałek w umazanym rzeźnickim fartuchu, kapeluszu i wielkich czerwonych rękawiczkach. Usłyszeliśmy Masakrację, która wraz z symbolizującą Matkę, boską, półnagą Erzulią Rose, była bezsprzecznie kulminacyjnym punktem wieczoru. Po trzech kolejnych utworach koncert się zakończył.

Światła pozostały zgaszone a publiczność powoli zaczęła dochodzić do siebie. Mimo długotrwałego skandowania nazwy zespołu, na scenie nikt już się nie pojawił. Trudno jednak mówić o niedosycie.

Klasyfikacja muzyki nie ma większego sensu bo jak nazwać jednoczesne połączenie podwójnej stopy, kontrabasu, fortepianu i „poetyckiego" wokalu? Mimo tego iż cały koncert był reżyserowany przez Pawła Szarka, to znalazło się miejsce na improwizację i dozę spontaniczności. Muzycznie najbardziej wyróżniał się rewelacyjny Łukasz Marek na perkusji, który oprócz świetnej gry, wymachiwał rękami, tańczył i chyba sam dobrze się bawił. Z resztą pozostałym muzykom, też nie można niczego zarzucić.

Relacja nie może oddać atmosfery wieczoru. Koncert Śmiałka próżno porównywać do czegokolwiek. To wydarzenie jedyne w swoim rodzaju, które na długo pozostaje w pamięci. Z niecierpliwością czekam na debiutancki album i kolejne koncerty.

Krzysztof Sokalla
(krzysztof.sokalla@dlastudenta.pl)